Utrudnienia, ułatwienia, bezpieczeństwo!

W czasie powodzi:

• obserwuj i analizuj bieżącą sytuację hydrologiczno - meteorologiczną w lokalnych środkach masowego przekazu oraz sytuację w najbliższym otoczeniu,
• stosuj się do zaleceń, przekazywanych przez lokalne władze odnośnie sposobu postępowania,
• przebywając wewnątrz budynku ulokuj się na najwyższej kondygnacji, w pobliżu zgromadzonych zapasów i dobytku, przeznaczonego do zabrania w razie ewakuacji,
• obserwuj bacznie sposób wnikania wody do budynku. Doświadczenia w ten sposób zdobyte posłużą ci na przyszłość,
• nie staraj się za wszelką cenę usuwać wody z zalanych pomieszczeń, może to być syzyfowa praca i nie wskazana ze względu na przyszłe skutki.

Po powodzi:

• powróć do opuszczonego domu dopiero, gdy władz terenowe ogłoszą że jest to w pełni bezpieczne,
• przed wejściem do środka budynku sprawdź, czy fundamenty twojego domu nie mają pęknięć lub innych widocznych uszkodzeń,
• podczas wchodzenia do zalanych wcześniej zabudowań używaj mocnego, nieprzemakalnego obuwia i zachowaj szczególną ostrożność,
• podczas oględzin wnętrza budynku posługuj się oświetleniem z przenośnej latarki zasilanej bateriami,
• skontroluj całość i stan ścian zewnętrznych i wewnętrznych budynku, podłóg, drzwi i okien aby upewnić się, czy budynek nie grozi zawaleniem,
• dokonaj oględzin sufitów i tynków we wszystkich pomieszczeniach, by uniknąć przypadku niespodziewanego oberwania,
• dokumentuj fotograficznie istniejące uszkodzenia i zniszczenia, co może być pomocne przy ubieganiu się o odszkodowanie,
• przed włączeniem zasilania elektrycznego dokonaj oględzin stanu instalacji elektrycznej pod względem widocznych uszkodzeń mechanicznych,
• nie włączaj zasilania, jeżeli dostęp do tablicy rozdzielczej lub włącznika wiąże się z wejściem do pozostałej w budynku wody,
• jeśli po włączeniu zasilania stwierdzisz iskrzenie instalacji lub nagrzewanie się przewodów lub elementów komutacyjnych, natychmiast wyłącz zasilanie,
• w razie jakichkolwiek wątpliwości odnośnie bezpieczeństwa przy włączaniu zasilania skorzystaj z pomocy fachowca,
• przed podłączeniem dopływu gazu do instalacji wezwij fachowców, żeby sprawdzili jej szczelność i uczestniczyli w podłączeniu gazu,
• przed korzystaniem z instalacji wodno - kanalizacyjnej sprawdź całość rur wodociągowych i funkcjonowanie systemu odprowadzania ścieków,
• sprawdź stan techniczny i sprawność zbiorników sanitarnych i szamb, by uniknąć niebezpieczeństwa zakażeń i zatruć,
• do odpompowania wody z piwnic przystąp, gdy poziom wody w gruncie będzie niższy niż w zalanej piwnicy i nie ma pęknięć, osiadania lub odchyleń od pionu ścian budynku,
• zalane piwnice odpompuj stopniowo, nie więcej niż kilka cm na godzinę oraz 1/3 pierwotnego poziomu wody dziennie, by uniknąć uszkodzenia struktury fundamentów,
• jeśli odpompowana woda napływa do piwnicy ponownie, przerwij pracę i sprawdź, co jest tego przyczyn,
• w celu osuszenia zalanego budynku pootwieraj okna i drzwi zewnętrze i wewnętrzne oraz okienka w piwnicach,
• jeżeli jest to możliwe uruchom ogrzewanie budynku lub skorzystaj z przenośnych urządzeń grzewczych,
• meble w pomieszczeniach poodsuwaj co najmniej na 20 cm od ścian oraz podnieś minimum na 5 cm od podłogi,
• z pomieszczeń usuń elementy wykończeniowe, które uległy uszkodzeniu lub utrzymują wilgoć i utrudniają wysychanie pomieszczeń,
• by uniknąć rozwoju grzybów i pleśni, ściany i sufity odkaź za pomocą mleka wapiennego z wapna palonego oraz pomaluj farbami z wapna palonego,
• stropy drewniane po zdjęciu podłóg i wysuszeniu legarów zabezpiecz środkiem impregnacyjnym do ochrony drewna (również elementy wymienione na nowe),
• stropy betonowe po zdjęciu podłóg i wysuszeniu odkaź mlekiem wapiennym z wapna palonego,
• zalane przez powódź studnie i ujęcia wody odkaź za pomocą wapna chlorowanego by uniknąć zakażeń zarazkami chorób zakaźnych,
• miejsca ustępowe, ustępy, łazienki oraz urządzenia sanitarne oczyścić, wysusz i odkaź wapnem chlorowanym,
• wodę do picia, płukania owoców i warzyw spożywanych na surowo oraz do mycia zębów gotuj przed użyciem,
• zalaną przez powódź żywność, która nie była zabezpieczona hermetycznymi opakowaniami wyrzuć,
• wyrzuć również artykuły żywnościowe, których opakowania hermetyczne zostały uszkodzone, mają wydęte wieczka lub są pozbawione etykiet (by uniknąć pomyłek),
• w warunkach po powodziowych przechowuj posiadaną żywność w szczelnych i bezpiecznych opakowaniach,
• jak najdłużej pozostań poza zasięgiem wód powodziowych, gdyż mogą być skażone np. produktami ropopochodnymi, nie oczyszczonymi ściekami, bakteriami chorobotwórczymi itp. Nie używaj ich do picia ! Mogą być one również pod napięciem z uszkodzonych linii energetycznych napowietrznych lub podziemnych,
• bądź ostrożny, gdy wjeżdżasz na tereny dotknięte powodzią. Drogi mogą być osłabione i nie wytrzymać ciężaru twojego samochodu (ciągnika), czy innego pojazdu,
• miej zawsze włączone radio w celu uzyskania informacji lokalnych, dotyczących udzielanej pomocy tj. zaopatrzenia w żywność i wodę zdatną do picia i użytku ogólnego,
• zwracaj uwagę na zdrowie i bezpieczeństwo twoje i twojej rodziny. Często myj ręce mydłem w czystej wodzie, jeśli miałeś kontakt z wodami powodziowymi,
• pamiętaj o wspomożeniu swoich sąsiadów, którzy mogą potrzebować specjalnej pomocy przy małych dzieciach, starszych lub przy niepełnosprawnych osobach,
• wyrzuć żywność, która miała kontakt z wodami powodziowymi,
• poinformuj odpowiednie służby o zerwanych liniach energetycznych, nieszczelności rurociągu gazowego lub o innych zagrożeniach występujących na twoim terenie,
• mieszkanie i wszystkie sprzęty, które przydatne są do dalszego użytkowania trzeba zdezynfekować, gdyż naniesiony muł zawiera duże ilości grzybów i bakterii chorobotwórczych, które zagrażają zdrowiu ludzi i zwierząt,
• jeżeli byłeś ubezpieczony przed powodzią, skontaktuj się z firmą ubezpieczeniową, aby uniknąć nieporozumień z odszkodowaniami. Zrób zdjęcia zastanych zniszczeń zarówno budynku, jak i wyposażenia.

TLENEK WĘGLA (czad)

Sezon grzewczy jeszcze się nie skończył, więc chyba warto podać kilka ważnych informacji jak groźny jest ten gaz.

Tlenek węgla jest gazem powstającym w wyniku niepełnego spalania węgla i substancji, które w swym składzie węgiel posiadają. Jest tym groźniejszy, że nie posiada smaku, zapachu, barwy, nie szczypie w oczy i nie „dusi w gardle”. W bardzo dużym stężeniu (około 75-100 %) może lekko pachnieć czosnkiem. Ma też bardzo „wybuchowy charakter”, a w powietrzu pali się niebieskawym płomieniem. Jest nieco lżejszy od powietrza (gęstość 0,967), przez co łatwo przenika przez ściany, stropy i warstwy ziemi.
Najczęstszą przyczyną zatrucia są pożary i wadliwa instalacja grzewcza. Piecyk gazowy w małej łazience bez przewodu kominowego (lub z niedrożnym przewodem kominowym), może w ciągu jednej minuty wytworzyć 29 dm sześciennych tlenku węgla, dawkę, która może zabić.

Tlenek węgla do organizmu wchłania się w czasie, gdy oddychamy. Tak też zostaje z niego wydalony, (kiedy udaję się w porę wynieść zatrutego na powietrze). Kiedy już jest w naszych płucach, tam wiążę się z hemoglobiną, tworząc tzw. karboksyhemoglobinę. Niestety tlenek węgla wykazuje około 210 - 300 razy większe powinowactwo z hemoglobiną niż tlen. Związek ten uniemożliwia tak zmienionej hemoglobinie przenoszenie tlenu, przez co komórki naszego ciała i cały organizm jest mocno niedotleniony. W skutek działania karboksyhemoglobiny uszkodzeniu ulegają organy najbardziej na niedotlenienie wrażliwe, a dla nas ważne: ośrodkowy układ nerwowy, układ naczyniowo-sercowy.

Wysiłek fizyczny, wysoka temperatura, stres - te zjawiska zawsze występują przy pożarze, dodatkowo wpływają na szybkość przesycania organizmu CO poprzez wymuszanie większej częstotliwości oddechu.
Po 6-7 minutach przebywania w pomieszczeniu, w którym stężenie CO wynosi ok. 70 % doprowadza do nieodwracalnych zmian w organizmie, a po 20 minutach następuje zgon. Jednak przy większej ilości CO w pomieszczeniach zamkniętych śmierć może nastąpić błyskawicznie, już po kilku oddechach, na skutek uduszenia w wyniku porażenia ośrodków oddychania. Przy wysokich stężeniach CO nie występują żadne sygnały ostrzegawcze (jak bóle głowy, nagła słabość itp.) Co gorsza, osłabienie i utrata przytomności uniemożliwiają nam ucieczkę.

Stężenie karboksyhemoglobiny we krwi (%) i objawy zatrucia

• 10-20 Rozszerzenie naczyń skórnych, bóle głowy, uczucie ucisku w skroniach.
• 20-30 Ból głowy i uczucie tętnienia w skroniach
• 30-40 Silny ból głowy, nudności, wymioty, osłabienie, oszołomienie, zapaść.
• 40-50 Silny ból głowy, nudności, wymioty, osłabienie, oszołomienie, zapaść, zaburzenia czynności serca, przyspieszone tętno i oddech.
• 50-60 Zaburzenia czynności serca, przyspieszone tętno i oddech, śpiączka przerywana drgawkami.
• 60-70 Śpiączka przerywana drgawkami, upośledzenie czynności serca i oddychania, możliwa śmierć.
• 70-80 Nikłe tętno, zwolnione oddychanie, porażenie oddychania i śmierć.

Paradoksem jest to, że zmarły na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie okazu zdrowia. Karboksyhemoglobina zabarwia skórę na różowo.

Niestety tlenek węgla dostaję się z krwią matki do krwi płodu i może powodować śmierć dziecka, nawet, jeśli matka przeżyje.

Co jest główną przyczyną zaczadzeń?

Główną przyczyną zatruć czadem – tlenkiem węgla są:
• niedostosowania istniejącego systemu wentylacji do standardów szczelności stosowanych okien i drzwi, w związku z wymianą starych okien i drzwi na nowe (szczelnie zamknięte okna w pomieszczeniach w którym następuje spalanie gazu lub innych paliw). Najczęściej do wypadków związanych z zatruciem czadem dochodzi w łazience wyposażonej w grzałkę wody przepływowej tzw. terma gazowa czy gazowy podgrzewacz wody;
• niesprawność przewodów kominowych: wentylacyjnych, spalinowych i dymowych.

Wadliwe działanie przewodów może wynikać z:
• ich nieszczelności – pęknięcia, wykruszenia,
• braku ich konserwacji, w tym czyszczenia,
• wad konstrukcyjnych – nie dokonuj przeróbek kominów na własną rękę,

Pamiętaj, nie zaklejaj kratek wentylacyjnych ani okien!

Powyższe może prowadzić do niedrożności przewodów, braku ciągu, a nawet do powstawania zjawiska ciągu wstecznego, polegającego na tym, że dym zamiast wydostawać się przewodem kominowym na zewnątrz, cofa się z powrotem do pomieszczenia.

Prawo budowlane zobowiązuje zarządców oraz właścicieli obiektów budowlanych, w tym m.in. budynków mieszkalnych wielorodzinnych oraz jednorodzinnych, do przeprowadzania kontroli przewodów kominowych (dymowych, spalinowych i wentylacyjnych) co najmniej raz w roku oraz co najmniej dwa razy w roku, w terminach do 31 maja oraz do 30 listopada, w przypadku budynków o powierzchni zabudowy przekraczającej 2 000 m2 oraz innych obiektów budowlanych o powierzchni dachu przekraczającej 1 000 m2.

Dodatkowo w myśl przepisów przeciwpożarowych w obiektach, w których odbywa się proces spalania paliwa stałego, ciekłego lub gazowego, usuwa się zanieczyszczenia z przewodów dymowych i spalinowych:
• od palenisk opalanych paliwem stałym – co najmniej cztery razy w roku;
• od palenisk opalanych paliwem płynnym i gazowym – co najmniej dwa razy w roku;
• od palenisk zakładów zbiorowego żywienia i usług gastronomicznych - co najmniej raz w miesiącu, jeżeli przepisy miejscowe nie stanowią inaczej.

Pozytywne efekty przynoszą wspólne przedsięwzięcia podejmowane ze środowiskiem kominiarskim w zakresie działań edukacyjno-informacyjnych.

Co zrobić, aby uniknąć zaczadzenia?

W celu uniknięcia zaczadzenia należy:
• nie bagatelizować objawów duszności, bólów i zawrotów głowy, nudności, wymiotów, oszołomienia, osłabienia, przyspieszenia czynności serca i oddychania, gdyż mogą być sygnałem, że ulegamy zatruciu czadem; w takiej sytuacji należy natychmiast przewietrzyć pomieszczenie, w którym się znajdujemy i zasięgnąć porady lekarskiej,
• przeprowadzać kontrole techniczne, w tym sprawdzanie szczelności przewodów kominowych, ich systematyczne czyszczenie oraz sprawdzanie występowania dostatecznego ciągu powietrza,
• użytkować sprawne techniczne urządzenia, w których odbywa się proces spalania, zgodnie z instrukcją producenta,
• stosować urządzenia posiadające stosowne dopuszczenia w zakresie wprowadzenia do obrotu; w sytuacjach wątpliwych należy żądać okazania wystawionej przez producenta lub importera urządzenia tzw. deklaracji zgodności, tj. dokumentu zawierającego informacje o specyfikacji technicznej oraz przeznaczeniu i zakresie stosowania danego urządzenia,
• w przypadku wymiany okien na nowe, sprawdzić poprawność działania wentylacji, ponieważ nowe okna są najczęściej o wiele bardziej szczelne w stosunku do wcześniej stosowanych w budynku i mogą pogarszać wentylację,
• systematycznie sprawdzać ciąg powietrza, np. poprzez przykładanie kartki papieru do otworu bądź kratki wentylacyjnej; jeśli nic nie zakłóca wentylacji, kartka powinna przywrzeć do wyżej wspomnianego otworu lub kratki,
• często wietrzyć pomieszczenie, w których odbywa się proces spalania (kuchnie, łazienki wyposażone w termy gazowe), a najlepiej zapewnić, nawet niewielkie, rozszczelnienie okien.

W trosce o własne bezpieczeństwo, warto rozważyć zamontowanie w domu czujek dymu i gazu. Koszt zamontowania takich czujek jest niewspółmiernie niski do korzyści, jakie daje zastosowanie tego typu urządzeń (łącznie z uratowaniem najwyższej wartości, jaką jest nasze życie).

Jak pomóc przy zatruciu tlenkiem węgla?

W przypadku zatrucia tlenkiem węgla należy:
• zapewnić dopływ świeżego czystego powietrza; w skrajnych przypadkach wybijając szyby w oknie,
• wynieść osobę poszkodowaną w bezpieczne miejsce, jeśli nie stanowi to zagrożenia dla zdrowia osoby ratującej; w przypadku istnienia takiego zagrożenia pozostawić przeprowadzenie akcji służbom ratowniczym,
• wezwać służby ratownicze (pogotowie ratunkowe, PSP),
• jak najszybciej podać tlen,
• jeżeli osoba poszkodowana nie oddycha, ma zatrzymaną akcję serca, należy natychmiast zastosować sztuczne oddychanie np. metodą usta – usta oraz masaż serca,
• nie wolno wpadać w panikę, kiedy znajdziemy dziecko lub dorosłego z objawami zaburzenia świadomości w kuchni, łazience lub garażu; należy jak najszybciej przystąpić do udzielania pierwszej pomocy.

Pamiętajmy!
Od stosowania się do powyższych rad może zależeć nasze zdrowie i życie oraz zdrowie i życie naszych bliskich.
A wystarczy jedynie odrobina przezorności.

Stężenie objętościowe CO (tlenku węgla) i objawy zatrucia:

0,01-0,02 % - lekki ból głowy przy ekspozycji 2-3 godziny.
0,04 % - silny ból głowy zaczynający się około 1 godzinę po wdychaniu tego stężenia.
0,08 % - zawroty głowy, wymioty i konwulsje po 45 minutach wdychania; po dwóch godzinach trwała śpiączka.
0,16 % - silny ból głowy, konwulsje po 20 minutach, zgon po dwóch godzinach.
0,32 % - intensywny ból głowy i wymioty po 5-10 minutach, zgon po 30 minutach.
0,64 % - ból głowy i wymioty po 1-2 minutach, zgon w niecałe 20 minut.
1,28 % - utrata przytomności po 2-3 wdechach, śmierć po 3 minutach.

Jak się zachować w czasie wichur i burz

1. W mieszkaniu i domu należy zamknąć wszystkie okna, na balkonie, tarasie i podwórku zabezpieczyć znajdujące się tam przedmioty.
2. Wyłączyć sprzęt elektryczny, szczególnie w domkach letniskowych, ponieważ anteny ściągają pioruny.
3. Nie rozmawiać przez telefon komórkowy na otwartej przestrzeni, a najlepiej go wyłączyć, gdyż włączony wytwarza pole elektromagnetyczne, które może przyciągnąć pioruny.
4. W czasie burzy lepiej zatrzymać samochód w bezpiecznym miejscu i przeczekać.
5. Burzom towarzyszy często silny wiatr - nie należy więc parkować pod drzewami, rusztowaniami, reklamami, stalowymi konstrukcjami, a szczególnie słupami energetycznymi.
6. Burzę najlepiej przeczekać w domu. Jeśli natomiast zastanie nas na otwartej przestrzeni - nie należy biec i chować się pod pojedynczymi wysokimi drzewami, słupami itp.
7. Jeżeli przeczekujemy burzę pod budynkiem, należy uważać, by nie oprzeć się o instalację odgromową (piorunochron).
8. Przebywanie w wodzie podczas burzy (w kajaku, łódce czy też kąpiąc się) jest bardzo niebezpieczne. Każda „wypukłość" na wodzie przyciąga pioruny, dlatego gdy widzimy nadciągające ciemne chmury, należy jak najszybciej udać się w kierunku brzegu.
9. Przebywając w górach podczas burzy, należy:
• unikać zagłębień terenu,
• usiąść ze złączonymi nogami na plecaku bez metalowych elementów lub karimacie, co izoluje od ziemi, a tym samym chroni przed rozchodzącymi się po niej od pioruna ładunkami elektrycznymi,
• zejść ok. 100 m poniżej grzbietu, na jego zawietrzną stronę - jest ona najmniej narażona na uderzenia piorunów,
• nie kłaść się.

Kleszcz należy do roztoczy – drobnych stawonogów odżywiających się krwią. Przyczepia się do skóry, zazwyczaj bezboleśnie za pomocą silnych zębów. Kleszcze mogą być nosicielami dwóch chorób groźnych dla człowieka – wirusowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu oraz bakteryjnej boreliozy.

Najczęstszym następstwem ugryzienia przez kleszcza jest odczyn miejscowy – zaczerwienienie i obrzęk, który następnie może przejść w odczyn ogólny pod postacią gorączki. Jeśli w skórze pozostanie oderwana część kleszcza może powstać miejscowe zgrubienie skóry z przewlekłym odczynem zapalnym zwane ziarniniakiem kleszczowym.

Przeniesienie przez kleszcza krętków Borrelia może doprowadzić do wystąpienia przewlekłej choroby bakteryjnej zwanej boreliozą. Charakteryzuje się ona pojawieniem się w miejscu ukąszenia kleszcza rozszerzającego się, wędrującego rumienia, któremu mogą (ale nie muszą) towarzyszyć objawy ogólne, takie jak: wysoka gorączka, wymioty, bóle stawowe i mięśniowe. Objawy ustępują samoistnie nawet pomimo braku leczenia, ale po kilku tygodniach spokoju może nastąpić okres przewlekłych objawów stawowych oraz zaburzeń układu nerwowego (nawet pod postacią zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych).

Po kilku latach pacjent może mieć utrwalone (nieodwracalne) objawy stawowe lub niedowłady czy porażenia. Wirusowe kleszczowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu przebiega z objawami pod postacią sztywności karku, bólów głowy, wymiotów i zaburzeń świadomości. W Polsce występuje endemicznie w niektórych rejonach leśnych np. w okolicach Białowieży oraz w Polsce południowo-zachodniej.

Kleszcza widocznego na skórze należy usunąć delikatnie szczypczykami, zwracając uwagę, aby nie pozostała część gębowa. Według niektórych poradników najlepiej zrobić to ruchem lekko okrężnym, przeciwnym do wskazówek zegara. Miejsce następnie zdezynfekować roztworem alkoholu. Nie smarujemy kleszcza wazeliną lub inną gęstą masą (np. maścią, margaryną, masłem). Metoda ta jest dość kontrowersyjna ponieważ, kleszcz dusząc się pod grubą warstwą tłuszczu wydala na zewnątrz zawartość swojego przewodu pokarmowego.

Po każdej wycieczce do lasu, na łąkę, działkę, powinniśmy dokonać oględzin swojego ciała i naszych dzieci, by możliwie szybko móc zareagować w wypadku ukąszenia i utrudnić tym samym intruzom możliwość wgryzienia się na dobre w skórę. Pomocny może tu być prysznic (mocny strumień) i umycie ciała gąbką, solidnie ocierając ciało z góry w dół, poprzedzony szczotkowaniem głowy pod strumieniem wody. Gdy nasze zabiegi się nie powiodą, najlepiej udać się do lekarza chirurga. Skutecznym sposobem obrony jest szczepienie. Nie jest to uciążliwe. Tak zwany przyśpieszony schemat szczepień zakłada przyjęcie dwu dawek w odstępie dwu tygodni.

Warto to zrobić, bo kleszczowe zapalenie mózgu jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego, która może zagrażać życiu. Okres wylęgania trwa od jednego do ośmiu dni, czasem do trzech tygodni. Podane wyżej objawy mogą na to wskazywać. Jeśli wirus dostał się już do mózgu dochodzi do drugiej fazy choroby. Wówczas pojawia się bardzo wysoka temperatura, silne bóle głowy, wymioty. Mogą wystąpić drgawki, utrata świadomości, porażenia. Konieczne jest leczenie szpitalne.

Skonsultuj się z lekarzem gdy Twoje dziecko zostanie ugryzione przez kleszcza i nie został on usunięty w całości lub gdy po pewnym czasie od ugryzienia pojawiły się jakiekolwiek niepokojące objawy. Zwykle konieczne jest leczenie antybiotykiem. Aby zapobiec rozwojowi boreliozy należy bezwzględnie przestrzegać zalecenia podawania antybiotyku przez okres co najmniej 14-21 dni.

Jeżeli kleszcz jest nosicielem krętka Borrelia, skutkiem może być zwiększone ryzyko zakażenia się dziecka, ponieważ Borrelia bytuje właśnie w przewodzie pokarmowym kleszczy.

Na kleszczowe zapalenie mózgu może zachorować każdy, kogo ukłuje kleszcz, gdyż jest on nosicielem wirusa tej choroby. Można się przed nim chronić, osłaniając możliwie największą powierzchnię ciała – nosić nakrycie głowy, długie spodnie, skarpety, pełne obuwie, bluzę z długimi rękawami przed każdą wyprawą do lasu oraz starać się poruszać środkiem ścieżki i omijać krzewy i wysokie trawy – tak radzą lekarze. Taki „strój ochronny” należało by nosić także na działce, łące, a nawet w przydomowym ogródku, bo i tam coraz częściej pokazują się kleszcze. To dość trudne zwłaszcza, że mamy już lato i początek wakacji.

Odzież można spryskać 0.25-0.5% permetryną (np. preparat Muszka), która jest zabójcza dla kleszczy, a sucha nie jest wchłaniana przez ludzką skórę. Ubranie po spryskaniu a przed założeniem należy wysuszyć. Permetryna pozostaje na ubraniu jeszcze przynajmniej dwa prania wodne. Permetryny nie stosuje się bezpośrednio na skórę. Odsłoniętą skórę (oraz ubranie) można natomiast spryskać środkiem odstraszającym kleszcze lub zawierającym DEET zgodnie z zaleceniem producenta

N,N-dietylo-m-toluamid (DEET) to związek chemiczny, pośrednio środek owadobójczy i sprawdzony naukowo jako odstraszający owady. Działa skutecznie na stawonogi gryzące ludzi np. komary, meszki, muchy końskie, kleszcze, muchy tse-tse oraz inne.

Komary i meszki

Chyba każdy zna wrażenia: noc pod namiotem lub w domku kempingowym, spokój i cisza. Nagle słychać ten denerwujący dźwięk – brzęczenie – natarczywe i nieustępliwe. W takiej sytuacji ma się do wyboru dwa wyjścia: zapalić światło i zabić owada albo zakryć głowę kołdrą i przeczekać do rana.

Oczywiście, oprócz komarów atakują nas także inni mikroskopijni łowcy: meszki, kleszcze. Co warto o nich wiedzieć?

Jeżeli jesteś osobą energiczną, szybko się ruszasz, jesteś lekko spocona, komar namierzy cię z łatwością. Potrafi bowiem z dużej odległości zlokalizować ofiary, czyli nas – jesteśmy dla niego obiektami o temperaturze wyższej od otoczenia i wydychającymi dwutlenek węgla. Samice komarów potrzebują ciepłej krwi do zaopatrzenia swoich jaj w odpowiednie składniki. Owad siada na naszym ciele, najpierw wbija ostrą kłujkę w ciało i wpuszcza odpowiednie enzymy, następnie wypompowuje wcześniej zaprawioną krew. Większość ludzi jest uczulona na substancje wpuszczane do rany przez samicę komara. Objawia się to czerwonymi bąblami w pobliżu ukąszeń. Ulgę przyniesie posmarowanie ukąszenia preparatem chłodzącym, który ma działanie przeciwuczuleniowe. Domowy skuteczny sposób to posmarowanie natką pietruszki bezpośrednio po ukąszeniu.

Meszki

Podobnie jak komary przyciąga je wydychany przez nas dwutlenek węgla. Mają świetny wzrok, mogą łatwo wypatrzyć ofiarę. Cierpią natomiast na klaustrofobię, dlatego są szczególnie rozdrażnione i agresywne w małych, zamkniętych pomieszczeniach (namiot, wnętrze samochodu, łazienka). Muchy nacinają skórę, a następnie zlizują powstałą kropelkę krwi. Podrażnione w ten sposób miejsce najlepiej posmarować preparatem chłodzącym. Meszki mają w swojej ślinie substancje drażniące, które krew szybko roznosi po całym organizmie. Jeśli zauważysz wiele śladów po ugryzieniach, idź do lekarza. Jad meszek może być przyczyną bardzo poważnych dolegliwości. Ich ukłucia są swędzące i bolesne, trudno się goją oraz często pozostawiają wyraźny, krwawiący ślad.

Najniebezpieczniejsze są dla zwierząt domowych – masowe ukąszenia mogą się dla nich skończyć poważnymi chorobami układu krążenia. Natomiast jeśli ugryzienie nie powoduje męczących dolegliwości, można przemyć je wodą z mydłem. Nie należy podrażnionego miejsca drapać, bo infekcja szybciej przeniknie poprzez uszkodzoną skórę. Pamiętaj, meszki nie znoszą zapachu olejku waniliowego, nawet tego do ciasta.

Osy, pszczoły i szerszenie - groźne owady.

Atakują w sytuacji zagrożenia. Jeżeli człowiek znajdzie się za blisko gniazda, może zostać wyśledzony przez strażników gniazda i zaatakowany. W wypadku rozdrażnienia kolonii najlepiej w spokoju oddalić się na bezpieczną odległość od gniazda (u szerszeni wynosi ona ok. 1-2 m), nie wykonując żadnych niepotrzebnych agresywnych ruchów, które motywują owady do dalszego ataku. Niebezpieczne mogą być użądlenia miejsc położonych blisko głównych naczyń krwionośnych i głowy. Osoby uczulone na jad powinny jak najszybciej zgłosić się do lekarza.

Szerszenie

Ukąszenie przez szerszenia może być bardzo niebezpieczne. Po użądleniu pojawiają się zaczerwienienia skóry, obrzęki, opuchlizna, gorączka, dreszcze, ból w klatce piersiowej i duszności. Owad ten potrafi ukąsić nieatakowany. Jego jad zawiera substancje atakujące krew, mięśnie, toksyny rozkładające krwinki i uszkadzające nerki. W przypadku ukąszenia przez szerszenia najlepiej zgłosić się do lekarza. Na obrzęki zastosować okłady z octu.

Pszczoły

Po użądleniu, trzeba natychmiast wyjąć żądło, zdezynfekować ranę i stosować okłady z Altacetu. Warto pić wapno.

Osy

Owady te potrafią kłuć wielokrotnie, wstrzykując jad. Miejsce ukąszenia boli i puchnie. Gdy ból mija, skóra mocno swędzi. Warto wówczas zastosować maść hydrokortyzonową lub Oxykort. Jad osy zawiera substancje uczulające, powodujące rozpad czerwonych krwinek, działa drażniąco na zakończenia nerwów. Po ukąszeniu najlepiej stosować mokre, zimne okłady. Można zanurzyć ukąszone miejsce w zimnej wodzie.

Zasady bezpieczeństwa
• Gdy zbliża się do Ciebie pszczoła, osa lub szerszeń unikaj gwałtownych ruchów.
• W razie ataku osłoń głowę rękami lub odzieżą, a z niebezpiecznej okolicy oddalaj się powoli; najlepiej schronić się w ciemnym pomieszczeniu - pszczoły wylecą do światła.
• Gdy koło Ciebie ktoś został użądlony, staraj się oddalić z tą osobą co najmniej na 50 metrów – inne owady mogą przybyć na pomoc atakującemu i użądlić ponownie.
• Przebywaj z dala od kwitnących roślin i dojrzałych, opadłych na ziemię owoców.
• Przed wyjściem z domu nie używaj mocno perfumowanych kremów, dezodorantów, szamponów, płynów po goleniu itp.
• Unikaj wzorzystej, jaskrawej i lejącej się odzieży – ubieraj się raczej w biel, zieleń lub beż.
• Utrzymuj szczelnie zamknięte kubły z odpadkami i resztkami żywności.
• Staraj się nie jeść na wolnym powietrzu słodkich owoców, marmolady, miodu czy dżemu.
• Nie chodź boso po łące - pszczoły lubią koniczynę, a wiele os buduje gniazda położone na lub tuż pod powierzchnią ziemi.
• Pot i dwutlenek węgla przyciągają żądlące owady, więc przy gimnastyce lub innej aktywności ruchowej na świeżym powietrzu powstaje największe niebezpieczeństwo użądlenia.

Osy atakują, gdy:
• gniazdo jest zagrożone lub niszczone (mogą zaatakować intruza całym rojem),
• rozdrażnią je gwałtowne ruchy ludzi lub zwierząt,
• rozdrażni je zapach, na przykład perfum lub kosmetyków,
• rozdrażnią je ciemne lub bardzo jaskrawe barwy.

Pamiętajmy, że osy są pożyteczne:
• niszczą różne owady – szkodniki roślin, którymi karmią swoje larwy,
• usuwają padlinę – znoszą do gniazda skrawki mięsa, zebrane z martwych zwierząt,
• zapylają kwiaty różnych roślin (chociaż nie są tak skuteczne, jak pszczoły).

Jak pomóc użądlonemu ?
Miejsca użądlenia można:
• obłożyć na dwadzieścia minut zimnym kompresem (lodem, kawałkiem metalu) z kremem lub płynem antyhistaminowym, okładem z octu, roztworu kwasu bornego, sody oczyszczanej lub amoniaku,
• posmarować miejsce użądlenia kremem antyseptycznym,
• jeżeli wystąpią rozległe reakcje miejscowe (silny obrzęk, zaczerwienienie) - wskazane jest podanie leków przeciwzapalnych (aspiryna) lub preparatów odczulających (wapno musujące, leki antyhistaminowe),
• u alergików po użądleniu mogą wystąpić trudności z oddychaniem, kurcze mięśni, wysypka, bóle brzucha, opuchlizna – w porozumieniu z lekarzem należy podawać wapno, preparaty antyhistaminowe, glukokortykoidy i adrenalinę,
• u osoby silnie pożądlonej mogą też wystąpić omdlenia i wymioty, które mogą doprowadzić do zapaści, a nawet śmierci.

Uwaga! Osobom uczulonym na jad lub silnie pożądlonym należy niezwłocznie zapewnić pomoc lekarską.

Jak zapobiegać osiedlaniu się os.
Aby zniechęcić osy do zakładania kolonii, należy wiosną przeglądać szopy, altanki, poddasza budynków mieszkalnych i usuwać z nich zauważone zaczątki gniazd. Wszystkie otwory w budynku, którymi osy mogą przedostać się do środka (także otwierane okna), warto zabezpieczyć siatkami o trzymilimetrowych oczkach. Bardzo ważne jest, aby nie lekceważyć pojedynczych osobników (zwłaszcza szerszeni), szukających miejsca na gniazdo – trzeba je zniszczyć, zanim założą kolonię.

To dość popularne gniazdo os, ale pamiętajmy, że owady te budują również gniazda ziemne. Poniżej gniazdo, które osy zrobiły sobie w miękkiej lessowej skale. Można je poznać po wielu otworach służących jako wejścia i kanały wentylacyjne.

Polecam czytelnikom wpis z dnia 11 czerwca 2009 r., tematu Nowinki techniczne (strona 3), którego tematem jest Pompka do odsysania jadu Anty-Kleszcz.

Susza, upały.

Zbyt intensywny wysiłek w czasie gorącego dnia, spędzanie zbyt długiego czasu na słońcu albo zbyt długie przebywanie w przegrzanym miejscu może spowodować uraz termiczny. Aby móc skutecznie zapobiegać podobnym przypadkom poznaj objawy i bądź gotów do udzielenia pierwszej pomocy w takich przypadkach. Uraz termiczny może przybrać postać oparzenia słonecznego lub przegrzania.

Oparzenia słoneczne
Objawy: zaczerwienienie i bolesność skóry, możliwe swędzenie, pęcherze, gorączka, ból głowy.
Pierwsza pomoc: weź chłodny prysznic, użyj mydła aby usunąć olejki (kremy). Miejsca oparzone polewaj dużą ilością zimnej wody. Jeśli na skórze wystąpią pęcherze, zrób suchy, sterylny opatrunek i skorzystaj z pomocy medycznej.

Przegrzanie
Objawy: Osłabienie, zawroty głowy, pragnienie, nudności i wymioty, kurcze mięśni (zwłaszcza nóg i brzucha), utrata przytomności.
Pierwsza pomoc: Połóż poszkodowaną osobę w chłodnym miejscu (nogi unieś na wysokości 20-30 cm). Poluzuj ubranie. Użyj zimnej, mokrej tkaniny jako okładu do obniżenia temperatury ciała. Podawaj do picia wodę z solą małymi łykami. Jeśli wystąpią nudności, odstaw wodę. Jeśli wystąpią wymioty, szukaj natychmiastowej pomocy medycznej. W przypadku utraty przytomności przy wyczuwalnym oddechu i tętnie, ułóż poszkodowanego na boku.

Bądź przygotowany na wystąpienie gwałtownego ocieplenia!

• Utrzymuj chłodne powietrze wewnątrz pomieszczeń poprzez stosowanie żaluzji w drzwiach i oknach.
• Rozważ utrzymanie w użyciu zewnętrznych okiennic przez cały rok. Zewnętrzne okiennice latem nie dopuszczają ciepła do wnętrza domu, natomiast utrzymują ciepło w domu zimą. Sprawdź przewody urządzeń klimatyzacyjnych, czy są właściwie izolowane i szczelne.
• Przebywaj wewnątrz pomieszczeń tak długo, jak to możliwe. Jeśli jest brak klimatyzacji, przebywaj na najniższym poziomie budynku, poza zasięgiem światła słonecznego.
• Spożywaj zbilansowane, lekkie posiłki.
• Regularnie pij duże ilości wody. Osoby cierpiące na epilepsję oraz schorzenia serca, nerek lub wątroby, będące na nisko-wodnej diecie, oraz mające problemy z utrzymaniem płynów, powinny skontaktować się z lekarzem przed zwiększonym przyjmowaniem płynów.
• Ogranicz przyjmowanie napojów alkoholowych. Mimo, że piwo i napoje alkoholowe zdają się zaspakajać pragnienie, to zazwyczaj powodują dalsze odwodnienie organizmu.
• Ubieraj się w luźno dopasowane rzeczy, zakrywające możliwie największą powierzchnię skóry. Lekka, o jasnych kolorach odzież, odbija ciepło i promieniowanie słońca oraz pomaga utrzymać normalną temperaturę ciała.
• Noś okrycia głowy, które skutecznie będą chronić twarz i głowę przed nadmiernym nagrzaniem.
• Unikaj zbytniego nasłonecznienia. Opalenizna spowalnia zdolność do samoczynnego chłodzenia się. Użyj środków ochrony przed promieniami słonecznymi o wysokim współczynniku skuteczności ochrony.
• Unikaj skrajnych zmian temperatury. Zwolnij tryb życia. Zredukuj, wykreśl lub przeorganizuj wyczerpujące zajęcia. Osoby wysokiego ryzyka powinny przebywać w chłodnych miejscach. Stosuj tabletki solne, ale tylko wtedy, jeśli zostały zalecone przez lekarza.
• Pamiętaj, że podczas upałów występuje zwiększone zagrożenie przeciwpożarowe przebywając w lesie, na podsuszonych łąkach, ścierniskach zachowaj szczególną ostrożność, i staraj się nie zaprószyć ognia.

Podczas suszy
• Zmniejsz zużycie wody.
• Podlewanie trawników i mycie samochodów marnotrawi wodę.
• Gdzie tylko możliwe używaj wielokrotnie tej samej wody.

STANY ZAGROŻENIA ŻYCIA

Jeżeli jesteś świadkiem wypadku, reaguj natychmiast, nie bój się, nie ulegaj panice. Twoja pomoc może być nieoceniona. Udzielenie pomocy poszkodowanemu człowiekowi, być może komuś Tobie bliskiemu, nie jest działaniem wybranym tylko i wyłącznie dla ratowników medycznych, czy lekarzy. Czekając na ich pomoc – z pewnością fachową – nie musisz czuć się bezradnie. Pomoc jakiej możesz udzielić – ratuje życie.

Stan zagrożenia życia to bardzo krótki okres czasu 4-8 sekund, w którym dochodzi do ustania czynności oddechowych i krążenia poszkodowanego. Jeżeli nie zostanie podjęta akcja ratunkowa – reanimacyjna – podtrzymująca funkcje życiowe czyli oddychanie i krążenie, następuje śmierć.

Do stanów zagrożenia życia zaliczamy:
1. atak serca – zawał
2. udar mózgu
3. rany
4. krwotok
5. ciało obce
6. udławienie
7. zatrucie
8. załamanie kości
9. wstrząs
10. ukąszenia
11. zaburzenia oddychania
12. omdlenie – utrata przytomności
13. udar słoneczny
14. odmrożenie
15. urazy klatki piersiowej i brzucha
16. uszkodzenie czaszkowo-rdzeniowe
17. porażenie prądem elektrycznym
18. oparzenia termiczne
19. oparzenia chemicznego
20. utonięcia

Należy jednak rozróżnić sytuację gdy poszkodowany w wypadku człowiek doznał uszkodzenia ciała, ale jego życiu nie zagraża bezpośrednio żadne niebezpieczeństwo – wymaga on pomocy i konsultacji lekarskiej, jednak jego stan jest stabilny.

Może zdarzyć się jednak taka sytuacja w której niezależnie od przyczyny dochodzi do zatrzymania czynności oddechowych i akcji serca – wówczas koncentrujemy się na ocenie świadomości człowieka i jego podstawowych funkcjach życiowych czyli oddychania i krążenia. Do takich sytuacji zaliczamy:

• atak serca
• zaburzenia oddychania
• udar mózgu
• porażenie prądem
• utrata przytomności nieznanego pochodzenia
• lub każda inna sytuacja, w której doszło do zatrzymania krążenia i oddychania

W pozostałych przypadkach udzielając pierwszej pomocy należy cały czas kontrolować stan poszkodowanego, gdyż w każdej chwili może dojść do załamania stanu ogólnego i konieczne będzie podjęcie akcji reanimacyjnej.

Co to znaczy reanimacja oddechowo-krążeniowa? Czy każdy z nas może ją wykonać i kiedy?

Sygnałem do podjęcia czynności reanimacyjnych wobec poszkodowanego człowieka jest:
• brak normalnego oddechu, ruchów klatki piersiowej, kaszlu, jakiegokolwiek znaku oddychania
• brak tętna na tętnicy szyjnej

Jeżeli tak jest, natychmiast podejmij reanimację!

ZAPAMIĘTAJ

• poszkodowany dorosły człowiek: 30 ucisków w okolicę dwóch palców poniżej mostka. Uciskamy na głębokość 4-5 centymetrów tzn. na 1/3 głębokości mostka z częstotliwością (nie ilość) 100 ucisków na minutę Po 30 uciskach wykonujemy 2 wdechy powietrza do płuc poszkodowanego.
• poszkodowane dziecko: 5 wdechów a następnie 30 ucisków jeden palce poniżej mostka, ucisk wykonujemy jedną ręką ! Częstotliwość 100 na minutę. Ucisk na głębokość 2,5-3,5 cm
• poszkodowane niemowlę: 5 wdechów, 30 ucisków dwoma palcami na wysokości jednego palca poniżej linii sutkowej. Głębokość ucisku 1,5-2,5 cm. Częstotliwość 100 ucisków na minutę.

Warunkiem prawidłowej wentylacji płuc – wdech powietrza do płuc poszkodowanego jest prawidłowe udrożnienie dróg oddechowych:

• energicznie odciągnij żuchwę do dołu (chwyć palcami obu rąk pod brodę, kciuki oprzyj o brodę i pociągnij ją ku klatce piersiowej)
• gdy żuchwa jest odsunięta ku dołowi (usta są otwarte) podciągnij z tej pozycji żuchwę ku górze (dolna warga jest wyżej niż górna)
• utrzymaj żuchwę w takiej pozycji i odegnij głowę do tyłu

Tak udrożnione drogi oddechowe przyjmą wdychane przez ciebie powietrze co bezpośrednio przełoży się na efektywną akcję reanimacyjną.

Zapamiętaj też: niedrożność dróg oddechowych może być spowodowana ciałem obcym: krwią, śluzem, wymiocinami, sztucznym uzębieniem. Wówczas przed przystąpieniem do udrożnienia dróg oddechowych należy usunąć mechanicznie (palcem owiniętym chusteczką) ciało obce. Głowę należy ułożyć wówczas na bok, kącik ust (ten bliżej podłoża) odciągnąć ku dołowi aby ułatwić spłynięcie wydzielin na zewnątrz.

W każdym przypadku co czwarty cykl reanimacyjny (uciski, wdech) sprawdzamy tętno i oddech.

W sytuacji powrotu czynności oddechowo-krążeniowej zaprzestajemy czynności reanimacyjnej. Jeżeli poszkodowany jest nieprzytomny a nadal oczekujemy na przybycie lekarza, chorego należy ułożyć w pozycji bezpiecznej.

POZYCJA BEZPIECZNA

• człowiek leży na plecach, głowa odgięta ku tyłowi ciała, przekręcona na bok (załóżmy że w lewą stronę),
• lewą rękę układamy wzdłuż tułowia,
• przekręcając poszkodowanego na jego lewy bok, podkładamy pod lewy policzek jego prawą rękę,
• po odwróceniu poszkodowanego (na lewy bok) wysuń lewą rękę (układaną specjalnie wcześniej wzdłuż tułowia) do tyłu – zapobiegnie to przewróceniu się ciała poszkodowanego na plecy,
• prawą nogę zginamy w kolanie i wysuwamy ku przodowi,
• druga kończyna (lewa) wyprostowana.

Jeśli inne urazy i rany uniemożliwiają nam wykonanie tej czynności w lewą stronę (np. by utrudnić możliwość opatrzenia i prowadzenia innych działań ratowniczych), wykonujemy analogiczne czynności w drugą (prawą) stronę, zgodnie ze schematem postępowania.
Dozorujemy poszkodowanego do czasu przyjazdu lekarza, ratowników.

POSTĘPOWANIE W STANACH ZAGROŻENIE ŻYCIA

RANY

Nie dopuścić do zakażenia – przykryć ranę jałowym materiałem opatrunkowym: gaza, chusta, rozłożone bandaże, lub jakimkolwiek innym materiałem chroniącym przed zanieczyszczeniem rany. Opanować krwotok czyli:

KRWOTOK

krwotok zewnętrzny:

• połóż poszkodowanego,
• jeżeli krwawienie dotyczy kończyn unieś je do góry,
• uciśnij kończynę nad raną, dłonią lub materiałem – zatamujesz krwotok.

krwotok wewnętrzny:

• gdy chory blednie, jest zlany potem, staje się apatyczny – prawdopodobnie uraz spowodował krwotok wewnętrzny, jedyne co można wówczas zrobić to niezwłocznie wezwać pomoc i obłożyć miejsce urazu lodem

CIAŁO OBCE

w gardle, przełyku: stanowi przeszkodę w oddychaniu, prowokuje odruchy wymiotne, kaszel.
• ułożyć poszkodowanego głową do dołu niżej niż reszta ciała (twarzą do podłoża),
• uderzać między łopatki,
• gdy jest to możliwe usunąć ciało obce mechanicznie – patrz wyżej: udrożnienie dróg oddechowych,
• jeżeli doszło do zadławienia przedmiotem, który nie utrudnia oddychania, przewieź chorego do szpitala.

w uchu, nosie
sytuacja ta umożliwia nam przewiezienie chorego do szpitala, w przypadku gdy do ucha dostanie się owad – przepłukać ucho oliwą (nie wodą).

w oku
przemyć oko dużą ilością wody od kącika przy nosie do kącika zewnętrznego. Powieki szeroko rozwarte palcami. Nie stosować kropli. Przyłożyć czysty materiał opatrunkowy, zgłosić się do lekarza

ZAŁAMANIE KOŚCI

Najważniejszą a jednocześnie jedyną rzeczą jaką możemy zrobić jest unieruchomić złamaną kończynę. Możemy wykorzystać w tym celu każdy sztywny, długi przedmiot (kijek od nart, solidny patyk, laskę, parasol) przedmioty te przymocowujemy do kończyny paskami materiału. Złamaną kończynę górną możemy unieruchomić zawieszając ją na temblaku. Czekając na pomoc jak najmniej przemieszczać chorego.

UKĄSZENIA

Ukąszenia przez żmiję: podwiązać ukąszoną kończynę powyżej rany, ewentualnie naciąć skórę i wycisnąć krew. Konieczne jest zgłoszenie się do lekarza.

Ukąszenia, użądlenia przez owady: nie jest to sytuacja bezpośrednio zagrażająca życiu ale należy pamiętać o jednym – są osoby silnie uczulone na jad owadów. W sytuacji gdy taką osobę ukąsi owad (głównie pszczoły, szerszenie, osy) dochodzi do wstrząsu anafilaktycznego – objawy to: świąd, rumień całego ciała, gwałtowny spadek ciśnienia, przyśpieszenie lub spadek akcji serca, duszność – świsty oddechowe, trudności w oddychaniu, nabraniu powietrza, wymioty, biegunka. Silne uczucie lęku. Dochodzi do zatrzymania czynności oddechowych i krążenia – wówczas niezwłocznie podjąć akcję reanimacyjną.

OMDLENIE

• poszkodowanemu należy rozpiąć ubranie (szczególnie poluźnić zapięcie wokół szyi),
• otworzyć okna, zapewnić dopływ powietrza,
• nie wlewać do ust wody,
• zapewnić spokój,
• kontrolować stan przytomności poszkodowanego.

UDAR SŁONECZNY

• zdjąć z poszkodowanego odzież,
• przenieść go w chłodne, przewiewne miejsce,
• polewać głowę i klatkę piersiową chłodną wodą,
• podać dużo płynów do picia.

URAZY KLATKI PIERSIOWEJ

rana postrzałowa, kłuta

• ułożyć chorego w pozycji półsiedzącej,
• pod zgięte w kolanach nogi włożyć koc lub inny materiał,
• nie usuwać ciał obcych z rany,
• ranę zabezpieczyć jałowym materiałem opatrunkowym,
• jak najszybciej przetransportować do szpitala

ból przy oddychaniu, kaszlu, dźwiganiu

• owinąć klatkę piersiową elastycznym bandażem.

USZKODZENIE CZASZKOWO-MÓZGOWE

Położyć rannego na plecach, zapewnić spokój. Nie usuwać ciała obcego np. kawałka blachy z czaszki, jeżeli doszło do wydobycia się tkanki mózgowej na zewnątrz – nie ruszać, przykryć jałowym opatrunkiem. Jeżeli utrzymuje się silny krwotok ucisnąć ranę pod warunkiem że nie doszło do wgniecenia kości czaszki.

Zapewnić choremu ciepło – okryć go, jeżeli pojawiły się wymioty, ułożyć chorego w pozycji bezpiecznej a jeżeli jest to nie możliwe ze względu na rozległy uraz, ułożyć głowę na boku.
Może pojawić się wysięk płynu surowiczego lub krwi z nosa lub uszu – wówczas przyłożyć jałowe gaziki, nie wycierać płynu, wysięk najczęściej ustępuje samoistnie.

Urazy czaszki mogą dotyczyć również twarzy, wówczas może dojść do obrzęku i niedrożności dróg oddechowych – wówczas ułożyć chorego na noszach (prowizorycznych) i przetransportować do szpitala, wezgłowie unieść wyżej w stosunku do reszty ciała, zapobiegnie to obrzękowi mózgu. Pomoc lekarska jest niezbędna, w tego typu urazach wykonanie sztucznego oddychania może okazać się niemożliwe.

Należy zawsze pamiętać o tym, że uszkodzenie czaszki może przebiegać z jednoczesnym uszkodzeniem kręgosłupa, dlatego należy zachować środki ostrożności tak jak przy urazach kręgosłupa.

USZKODZENIA BRZUCHA I MIEDNICY

Położyć rannego na plecach lub na boku ze zgiętymi w biodrach i kolanach nogami. Pozycja ta znosi napięcie mięśni brzucha, zmniejsza ból. W sytuacji ran otwartych brzucha i wypadnięciu trzewi nie wpychać narządów do jamy brzucha – okryć je jałową gazą, ręcznikiem.

USZKODZENIE KRĘGOSŁUPA

Z tego rodzaju wypadkami spotykamy się najczęściej – zwłaszcza w sytuacji wypadków komunikacyjnych. Udzielając pomocy w takim wypadku zawsze należy mieć na uwadze ryzyko przemieszczenia kręgów, uciśnięcie bądź uszkodzenie rdzenia kręgowego. Pierwsza pomoc to ułożenie rannego tak aby głowa i tułów znajdowały się w pozycji pośredniej czyli takiej aby nie dochodziło do nadmiernego zgięcia lub wyprostowania ciała. Należy zabezpieczyć głowę przed jej przesunięciami, przekręceniami – można to zrobić poprzez usztywnienie całego ciała wraz z głową dwoma sztywnymi przedmiotami, kije, deski i obwiązanie ich wzdłuż ciała.

Nie wolno przenosić chorego za głowę, biodra, barki – to spowoduje wygięcie kręgosłupa i ucisku na rdzeń kręgowy.

Chorego należy zawsze w takich sytuacjach transportować na noszach, nawet prowizorycznych ale zawsze na jakimś stabilnym podłożu. Chorego na nosze powinno przenosić parę osób.

PORAŻENIE PRĄDEM ELEKTRYCZNYM, PIORUNEM

Przede wszystkim wyłączyć źródło prądu jeżeli nie mamy takiej możliwości należy odsunąć poszkodowanego od źródła prądu używając materiałów o właściwościach izolacyjnych (drewno, gruba folia, odzież). Ocenić stan poszkodowanego w przypadku zaburzeń oddychania i krążenia podjąć akcję reanimacyjną. Może dojść do ran ciętych bądź oparzeniowych – wówczas należy udzielić odpowiedniej pomoc jak przy opatrywaniu ran.

OPARZENIA TERMICZNE

W wyniku rozległych oparzeń może dojść do utraty przytomności – w sytuacji ustania czynności oddychania i krążenia podjąć reanimację. W przypadku lżejszych oparzeń należy:
• schłodzić oparzone miejsce – usunąć odzież (rozerwać, rozciąć – nie podrażniać dodatkowo rany) ale nie zrywać przylgniętej do rany odzieży,
• zdjąć kolczyki, pierścionki i inną biżuterię,
• nie przekłuwać pęcherzy,
• nie polewać rany wodą oraz nie smarować maściami, kremami,
• opatrzyć ranę jałowym opatrunkiem.

OPARZENIA CHEMICZNE

Główną przyczyną są środki chemiczne, substancje żrące – ważne jest aby zabezpieczyć opakowanie takiego środka (zachować etykietę) ułatwi to lekarzowi podjęcie decyzji o pierwszej pomocy, wiedząc jakiego rodzaju było to związek chemiczny.

oparzenia chemiczne skóry – obficie spłukać ranę rozproszonym strumieniem wody. Usunąć odzież, biżuterię. Przykryć ranę jałowym opatrunkiem.

oparzenie chemiczne przewodu pokarmowego – o obrażeniach chemicznych do których doszło np. w wyniku wypicia środka chemicznego, świadczy piekący ból jamy ustnej, gardła, przełyku, bladość warg i błon śluzowych jamy ustnej. Nudności i wymioty.
Należy wówczas przepłukać jamę ustną dużą ilością wody (nie połykać, wypluć). Po przepłukaniu pić małymi łykami chłodną wodę, mleko, białko jaja kurzego. Nie wywoływać wymiotów!!!

oparzenia oka – przemyć oko bieżącą wodą, spłukać powieki od strony wewnętrznej. Przyłożyć jałowy opatrunek. Nie wolno przecierać oczu. Podczas przepłukiwania zranionego oka, nie zalać brudną wodą oka zdrowego.

UTONIĘCIA

Udzielając pomocy tonącemu należy zawsze pamiętać o tym aby nie narażać siebie na niebezpieczeństwo. Jeżeli nie umiemy pływać nie możemy skakać do wody by pomóc tonącemu!

Jeżeli jesteśmy w wodzie przy tonącym należy chwycić go od tyłu za barki lub włosy, holować do brzegu utrzymując jego głowę nad powierzchnią wody. Już w wodzie ocenić stan poszkodowanego.

Jeżeli jest nieprzytomny podjąć natychmiast na brzegu reanimację. Nie ma powodu aby zanim do tego przystąpimy usunąć wodę z dróg oddechowych. Obecność w drogach oddechowych około 200 ml wody nie wpływa na przebieg reanimacji.

Jeżeli chory jest przytomny układamy go na brzegu głową w dół twarzą do ziemi; brzuch na zgiętej w kolanie nodze ratownika. Usuwamy z ust ciała obce: muł, piasek. Oczekując na lekarza układamy chorego w pozycji bezpiecznej.

Bądźmy bezpieczni nad wodą

Dobre strony pływania

Powszechnie uważa się pływanie za jeden z najzdrowszych sportów. I jest nim rzeczywiście, jeżeli przestrzega się podstawowych zasad bezpieczeństwa i higieny. Ruch w wodzie, połączony z pokonywaniem znacznego jej oporu, harmonijnie kształtuje postawę ciała:

• Korekcyjne działanie ruchu w wodzie jest w coraz większym stopniu wykorzystywane w lecznictwie. Pływanie przyczynia się w szczególności do usuwania nadmiernych krzywizn kręgosłupa, lepszego wysklepienia klatki piersiowej, zwiększenia jej ruchomości oraz powiększania pojemności płuc.
• Pozioma pozycja ciała w wodzie w czasie pływania w dużym stopniu ułatwia pracę serca. Ponadto ciśnienie i prąd wody działają masująco na naczynia krwionośne i tym samym usprawniają krążenie krwi, powodując obfitszy jej dopływ do serca. Lepszy krwiobieg przyczynia się z kolei do wydajniejszego zaspokojenia zapotrzebowania ustroju w tlen. Duże potrzeby tlenowe ustroju w wodzie spowodowane są przyspieszeniem przemiany materii w czasie pływania.
• Hartowanie poprzez pływanie jest wypróbowanym skutecznym zabiegiem, choć nieumiejętne stosowanie go daje odwrotne rezultaty.

Aby przyjemnie, pożytecznie i bezpiecznie spędzać czas nad wodą wraz z dziećmi proponuję rodzicom ścisłą współpracę, aby kontakt waszych dzieci z wodą przyniósł pożądane efekty:

• umiejętność pływania,
• zahartowanie dziecka,
• harmonijny rozwój fizyczny,
• polepszenie apetytu,
• wiara we własne siły,
• dostarczanie wielu emocji i radości,
• pokonanie strachu przed wodą,
• zdobycie (kto wie) „sławy sportowej”.

Warunkiem uzyskania tych efektów jest systematyczny udział dziecka w zajęciach z pływania, co zależy w dużej mierze od Was Rodzice.
Pływanie jest jednym z ważniejszych czynników, który zapobiega i leczy wady postawy naszych dzieci.

Przeziębienie bez gorączki nie jest powodem opuszczania lekcji pływania, a wręcz przeciwnie udział w lekcji uodparnia i hartuje. Dziecko uniknie nieszczęśliwego wypadku nad wodą, jeżeli nauczy się pływać. Być może udział w zajęciach pływania ujawni talent sportowy dziecka.

Przyczyny utonięć
Przyczyną utonięcia jest jak wiemy, rozstrój zdrowia, który następuje powoli. Rozstrój ten jednak w niektórych okolicznościach może nastąpić gwałtownie, bez poprzedzających go okresów tonięcia, podczas których tonący może wzywać pomocy, czy też zdradzać objawy tonięcia. Śmierć może nastąpić nawet w bardzo płytkiej wodzie, w miejscu strzeżonym lub całkowicie bezpiecznym.

Do przyczyn wywołujących gwałtowny rozstrój zdrowia zaliczamy głównie:
- wstrząs termiczny,
- nadmierne oziębienie organizmu,
- przykurcze.

Wstrząs termiczny
Wstrząs termiczny może powstać na skutek nagłej zmiany środowiska. Nagła zmiana warunków bezpośredniego otoczenia ciała powoduje skurcz powierzchniowych naczyń krwionośnych, pociągający za sobą nagłe przepełnianie krwią naczyń głębokich. Przepełnione krwią serce nie jest w stanie wykonać pracy i jego akcja zostaje wstrzymana, a następstwem jest gwałtowna śmierć na skutek niedokrwienia i niedotlenienia kory mózgowej.

Okolicznościami sprzyjającymi powstawaniu wstrząsu termicznego są przede wszystkim:
- zły stan zdrowia,
- brak adaptacji organizmu do zmian temperatury,
- u kobiet wchodzenie do wody podczas menstruacji,
- zmęczenie fizyczne organizmu,
- wcześniejsze spożycie alkoholu,
- wchodzenie do wody po długotrwałym nagrzaniu ciała promieniami słonecznymi,
- wchodzenie do wody po obfitym posiłku.

Nadmierne oziębienie organizmu
Środowisko wodne ze względu na swoją gęstość, ma również w zwielokrotnionym stopniu przewodnictwo cieplne. Utrata ciepła z organizmu w wodzie jest 25-krotnie większa, niż z powierzchni ciała znajdującego się w podobnej temperaturze w powietrzu. Nadmierne oziębienie organizmu jest jedną z głównych przyczyn utonięć podczas wypadków na morzu wywrócenia jednostek pływających w niesprzyjających warunkach pogodowych na wodach śródlądowych. Przy wywrotce łodzi nie należy od niej odpływać.

Pierwszym obronnym symptomem organizmu przed nadmierną utratą ciepła jest tzw. gęsia skórka. Dalszymi bardziej widocznymi objawami oziębienia są dreszcze i skurcze mięśni twarzy oraz blednięcie, a następnie sinienie ciała. Lekceważenie tych objawów może doprowadzić do skurczu naczyń krwionośnych, a w następstwie do niedotlenienia mózgu, zemdlenia i utonięcia.

Przyczynami utonięć na skutek nadmiernego oziębienia organizmu mogą być:

- kąpiel w zbyt zimnej wodzie (poniżej 14ºC),
- długodystansowe pływanie w niesprzyjających warunkach pogodowych,
- zbyt długie przebywanie w wodzie po spożyciu alkoholu,
- wpadnięcie do wody na skutek załamania się lodu.

Przykurcze
Cechą charakterystyczną przykurczu jest długo utrzymujące się bolesne napięcie mięśnia lub grupy mięśni, ograniczające lub uniemożliwiające wykonanie ruchu.

Powstawaniu skurczów sprzyjają: zimno, zmęczenie, obecność alkoholu we krwi, pływanie bezpośrednio po obfitym posiłku. Naczelną zasadą uwalniania się od przykurczu jest rozciąganie mięśnia, który uległ przykurczeniu. Podczas pływania ważne jest, aby nie dopuścić do powstania skurczu przez: zmianę sposobu pływania, zmianę pozycji, ruchy w stawie sąsiadującym z mięśniami, w których odczuwamy narastający ból. W miarę możliwości mięsień, który uległ przykurczowi powinniśmy rozciągnąć. W przypadku, gdy znajdujemy się blisko brzegu, należy wyjść jak najszybciej z wody, dokonując zabiegów rozciągających i masażu na lądzie.

Wymienione przyczyny utonięć należy uzupełnić innymi, powtarzającymi się najczęściej, w większości związanymi z lekceważeniem wody a w tym:

- przeliczeniem się z własnymi siłami i przecenianiem swoich umiejętności pływackich,
- niedocenieniem niebezpieczeństwa w wodzie,
- brakiem wiedzy o zachowaniu się podczas nagłych zmian warunków kąpieli,
- nieznajomością przepisów lub ich lekceważeniu.

Do okoliczności obiektywnych, na które nie mamy wpływu można zaliczyć:

- utrudnione warunki poruszania się w wodzie (wiry, miejsca bagniste, wodorosty i zimne prądy),
- nagłe wywrócenie się jednostki pływającej,
- wypadnięcie za burtę,
- załamanie się lodu.

We wszystkich wymienionych przypadkach podstawowym warunkiem zapewniającym bezpieczeństwo osobiste jest umiejętność pływania, zachowanie spokoju, optymalne wykorzystanie sprzętu ratunkowego oraz innych przedmiotów pływających, znajdujących się w pobliżu poszkodowanego.

Udzielanie pomocy tonącemu – proste i skuteczne sposoby ratowania życia nad wodą

Wakacje… i jak co roku powtarza się problem bezpieczeństwa nad wodą. Na temat ratowania tonących istnieje dość obszerna literatura, zarówno w wersji książkowej, jak i elektronicznej w internecie. Opisywane są tam techniki ratownicze oraz sprzęt wspomagający. Wiedza ta służy głównie profesjonalistom. Chciałbym położyć szczególny nacisk na sytuacje mogące się wydarzyć przeciętnemu człowiekowi, który widząc tonącego musi jakoś zareagować. I tu pojawia się problem – jak to zrobić w sytuacji, gdzie nie ma przystani z kołem ratunkowym, łódki, rzutki ratowniczej itp. sprzętu.

Najczęściej utonięcia zdarzają się nie na dobrze wyposażonych kąpieliskach strzeżonych, ale na tzw. „dzikich” biwakach, niedzielnych plażach nad jeziorem i innych podobnych miejscach. Z pozoru nie ma tam „sprzętu ratowniczego”, piszę z pozoru, bo wystarczy uruchomić wyobraźnię i w miarę bezpiecznie udzielić pomocy tonącemu.

Oto kilka przykładów:
Przykład I: biwak, uczniowie siedzą przy ognisku i jeden z nich odchodzi od grupy. Nie informując nikogo idzie się samotnie kąpać. Zaczyna tonąć i tonie... Nic się nie dzieje, poza tym, że wydarza się tragedia. Biwakowicze po prostu nie wiedzą, gdzie jest ich kolega. Tonący natomiast nie wzywa pomocy, bo się wstydzi! Jak wykazują statystyki wiele przypadków utonięć – szczególnie dotyczy to młodzieży – odbywa się według powyższego schematu. Tonący bojąc się ośmieszenia (zwłaszcza, gdy w grupie znajdują się dziewczyny) nie wzywa pomocy, sam próbując wyjść z opresji i najczęściej z niej nie wychodzi.

W tym punkcie należałoby przestrzec młodzież przed „samotnymi kąpielami”, bez asekuracji chociażby w postaci obserwatora z brzegu. W przypadku wystąpienia problemów, nie dajemy sobie szans.

Przykład II: tonący wzywa pomocy, lub zostaje dostrzeżony przez grupę. Do wody wskakuje kolega, płynie do tonącego, podaje mu rękę. Tonący chwyta dłoń, potem głowę ratującego go kolegi i... mamy już dwóch tonących.

Jak pokazuje praktyka, przeciętnie pływający człowiek, nie obeznany w technikach ratowniczych, udzielając pomocy tonącemu w bezpośrednim z nim kontakcie, nie ma większych szans na wyjście z tej sytuacji z życiem.

U tonącego pod wpływem ogromnego stresu następuje zwiększony wyrzut do krwi biochemicznych środków dopingujących, zwielokrotniających siłę i determinację zagrożonego człowieka. W bezpośrednim „starciu” z takim przeciwnikiem nasze szanse udzielenia mu pomocy są minimalne, nie mówiąc już o ochronie własnego życia. Słowo „przeciwnik” jest tu użyte jak najbardziej zasadnie, ponieważ w wodzie dosłownie toczy się walka na śmierć i życie.

Należy tu jednoznacznie podkreślić: człowiek nie przeszkolony profesjonalnie w technikach ratowniczych nie powinien wchodzić w bezpośredni kontakt z tonącym – takie założenie to podstawa skutecznego i w miarę bezpiecznego udzielenia pomocy tonącemu.

Przykład III: sytuacja jak wyżej, ale... uczeń udzielający pomocy rozgląda się po obozowisku i chwyta pustą 5 litrową butelkę po wodzie mineralnej. Wbiega z nią do wody i płynie w kierunku tonącego. Po dopłynięciu na „bezpieczną” odległość tj. najbliższą odległość od tonącego, jednak poza zakresem możliwości uchwycenia przez niego osoby ratującej. Chwila oddechu i oceny sytuacji i ratujący podsuwa – cały czas kontrolując odległość – butelkę tonącemu. 5-litrowa butelka, to dodatkowa wyporność 5 kg. Jak mówi przysłowie: tonący brzytwy się chwyta, to i z plastykową butelką nie powinien mieć większych problemów. Wyporność ta daje bardzo duże szanse utrzymania się na powierzchni wody.

W tym przykładzie należy zachęcić młodzież do uruchomienia wyobraźni: co w miejscu, w którym konkretnie się znajduję posiada wyporność mogącą uratować ludzkie życie. Burza mózgów jest tu jak najbardziej na miejscu.

Do takich rzeczy możemy zaliczyć:

- kawałek styropianu (fragment wkładu opakowaniowego np. od telewizora),
- karnister po wodzie, nawet benzynie, 5-litrowe opakowanie po oleju silnikowym, płynie Borygo itp. Zaletą tego typu prowizorycznego sprzętu jest to, że mają one uchwyty do noszenia, przez co zwiększają szansę skutecznego chwytu przedmiotu przez tonącego,
- zwiniętą w rulon karimatę. Karimat używa się praktycznie wszędzie na obozowiskach w terenie. Wykonana jest ona z pianki i posiada znaczne wymiary i wyporność,
- piłkę, najczęściej na plaży używana jest piłka do siatkówki. Wyporność podobna do wymienionej już 5-litrowej butelki plastykowej.

Życie uratować mogą również pływające dmuchane zabawki: koła ratunkowe, delfinki, materace itp. akcesoria.

Podstawą udzielania pomocy przy użyciu tych przedmiotów, jest podpłynięcie z nimi i „dopchnięcie” ich w kierunku tonącego – zachowując bezpieczną odległość. Należy przestrzec przed rzucaniem ich w kierunku tonącego. Rzut najczęściej jest niecelny, a chybienie, chociaż o 0,5 m czyni z przedmiotu rzecz bezużyteczną dla tonącego. Ponadto trafiając zbyt „celnie” w głowę tonącego, bardziej mu zaszkodzimy, niż pomożemy.

Przykład IV: sytuacja jak wyżej, uczniowie ratujący chwytają się za ręce tworząc „żywy łańcuch”. Uczeń będący na początku łańcucha, asekurowany przez pozostałych kolegów, podpływa do tonącego i podaje mu dłoń. Następnie cały „łańcuch” wycofuje się z wody.

Przedstawiona sytuacja jest jedyną, w której udzielający pomocy (asekurowany przez kolegów) wchodzi w bezpośredni kontakt z tonącym. Technika ta ma zastosowanie głównie nad morzem, gdzie dno z reguły opada łagodnie, co daje możliwość stopniowego podchodzenia do tonącego i w miarę dobrego oparcia dla osób asekurujących.

Te cztery przykłady nie wyczerpują oczywiście wszystkich możliwych sytuacji i możliwości udzielenia pomocy. Ich celem jest przede wszystkim uświadomienie istnienia ogromnego zagrożenia dla osoby wchodzącej w bezpośredni kontakt z tonącym, jak również sposobów w miarę bezpiecznego udzielania pomocy. Dobrze jest również zachęcić innych do wypróbowania w praktyce, na wakacjach możliwości utrzymania się na powierzchni wody przy pomocy różnych przedmiotów posiadających wyporność.

Taki „trening” na bezpiecznym, płytkim akwenie poza tym, że stanowić może dobrą zabawę – rozwija wyobraźnię i „poczucie” wyporności ciała, co w sytuacjach krytycznych będzie niezwykle pomocnym atutem. Podstawową zasadą jest jak najszybsze wyciągnięcie tonącego z wody. Z reguły jest on przytomny i tylko „opity” wodą, co nie wymaga przeprowadzenia czynności reanimacyjnych. Przy poważniejszych sytuacjach potrzebna jest zazwyczaj fachowa pomoc, na którą najczęściej jest już za późno.

PROGRAM KURSU PRZYGOTOWUJĄCEGO DO EGZAMINU NA STOPIEŃ RATOWNIKA WOPR

KOSZT SZKOLENIA – 500,00 zł

CEL KURSU

Absolwent kursu powinien umieć:
• stosować techniki ratownictwa wodnego;
• obsługiwać podstawowy sprzęt ratunkowy;
• udzielać pierwszej pomocy;

Absolwent kursu powinien wiedzieć jak:
• prowadzić podstawowe działania profilaktyczne i prewencyjne;
• zapewnić bezpieczeństwo na obszarach i w obiektach wodnych – kąpieliskach, pływalniach i w parkach wodnych;
• kształtować postawy prozdrowotne i proekologiczne;

Absolwent kursu, po pozytywnym zaliczeniu sprawdzianów cząstkowych wymienionych w karcie umiejętności, powinien być przygotowany do zdania egzaminu na stopień ratownika WOPR.

ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNE

1. Program kursu powinien być zrealizowany w czasie co najmniej 32 jednostek dydaktycznych (jednostka dydaktyczna wynosi 45’). Szczegółową ilość jednostek dydaktycznych ustala jednostka organizacyjna na wniosek instruktora WOPR w zależności od liczby uczestników, dostępnych pomocy dydaktycznych, warunków lokalowych, organizacyjnych i atmosferycznych.
2. Zajęcia praktyczne i zaliczenia realizowane w trakcie kursu zawarte w karcie umiejętności odbywają się na pływalni lub w parku wodnym lub na kąpielisku.
3. Kandydaci na kurs przyjmowani są po spełnieniu wymogów formalnych.

WYMAGANIA FORMALNE WOBEC KANDYDATA NA KURS

1. Uczestnik ma mieć ukończony 16 rok życia;
2. Uczestnik ma posiadać:
• stopień młodszego ratownika WOPR;
• ważną legitymację członka WOPR z poświadczeniem lekarskim o zdolności do pracy w charakterze ratownika na dany rok kalendarzowy;
• specjalną kartę pływacką;
• pisemną zgodę na udział w kursie (w przypadku osoby niepełnoletniej pisemną zgodę wyraża jej opiekun prawny);
• patent lub uprawnienie przydatne w ratownictwie wodnym.

SPRAWDZIAN WSTĘPNY

1. Przepłynięcie dystansu 100 m sposobem dowolnym w czasie poniżej 1’ 50” wyłącznie na piersiach;
2. Przepłynięcie pod wodą dystansu co najmniej 15 m bez łamania powierzchni wody.

ZESTAWIENIE PRZEDMIOTÓW I TEMATÓW ZAJĘĆ DYDAKTYCZNYCH

1. Sprawdzian wstępny

2. Wiadomości ogólne i profilaktyka
• Cel, zadania, rola i struktura WOPR;
• System szkolenia, program kursu i uprawnienia R WOPR;
• Działania profilaktyczne i prewencyjne.

3. Organizacja pracy ratowników WOPR
• Wybrane przepisy i akty prawne;
• Obowiązki ratownika WOPR na pływalniach, parkach wodnych i kąpieliskach;
• Organizacja pracy i budowa kąpielisk.

4. Pierwsza pomoc
• BLS (dorosły, dziecko, niemowlę), RKO jedno i dwuosobowe, zastosowanie sprzętu do RKO, w tym maseczki jedno i wielokrotnego użycia;
• Unieruchomienie na desce ortopedycznej;
• Udzielanie pierwszej pomocy w zdarzeniach: wstrząs, zadławienie, hipotermia, drgawki, obrażenia kręgosłupa i głowy, użądlenia, ukąszenia, ugryzienia, opieka rekonwalescencyjna;
• Rodzaje pozycji stosowanych w ratownictwie: zastana, przeciwwstrząsowa, półsiedząca; w sytuacji urazu głowy, klatki piersiowej, brzucha i miednicy;
• Doskonalenie elementów pierwszej pomocy w scenariuszach.

5. Pływanie i techniki ratownictwa wodnego
• Pływanie stylowe;
• Samoratownictwo;
• Skoki ratunkowe i sposoby pływania stosowane w ratownictwie wodnym;
• Nurkowanie oraz posługiwanie się płetwami;
• Sposoby holowania osoby ratowanej;
• Stosowanie chwytów ratunkowych w wodzie płytkiej i głębokiej;
• Ewakuacja na lądzie i z wody;
• Posługiwanie się podręcznym sprzętem ratowniczym (boja SP, pas, rzutka rękawowa, koło, lina, lina asekuracyjna);
• Prace bosmańskie;
• Symulowane akcje ratunkowe.

6. Posługiwanie się łodzią wiosłową
• Budowa, rodzaje i wyposażenie łodzi ratowniczej;
• Nauka i doskonalenie wiosłowania dwoma i jednym wiosłem;
• Pływanie zadaniowe;
• Symulowane akcje ratownicze przy użyciu łodzi wiosłowej.

UMIEJĘTNOŚCI RATOWNIKA WOPR

UMIEJĘTNOŚCI PŁYWACKIE

1. Przepłynięcie dystansu 100 m sposobem dowolnym w czasie poniżej 1’40’’;
2. Przepłynięcie dystansu 300 m sposobem dowolnym w płetwach w czasie poniżej 4’30’’;
3. Przepłynięcie pod wodą dystansu co najmniej 25 m bez łamania linii powierzchni wody;
4. Przepłynięcie dystansu 300 m sposobem dowolnym w czasie poniżej 9’.

UMIEJĘTNOŚCI RATUNKOWE

1. Przeprowadzenie symulowanej akcji ratunkowej:
• zademonstrowanie techniki prawidłowego dopłynięcia do tonącego;
• zademonstrowanie 3 technik używania chwytów ratunkowych;
• holowanie tonącego na dystansie 25 m z użyciem 3 technik;

2. Zaprezentowanie umiejętności technik ratowania wg zadanego schematu w czasie poniżej 2’ w ubiorze t-shirt i szorty:
• skok lub wejście do wody;
• przepłynięcie dystansu 25 m stylem dowolnym;
• zanurkowanie z powierzchni wody na głębokość co najmniej 1,5 m do manekina lub osoby;
• podniesienie manekina lub osoby;
• holowanie na dystansie co najmniej 25 m;
• bezpośrednio po ewakuacji wykonanie zabiegów WBLS na fantomie przez co najmniej 3’.

3. Przeprowadzenie symulowanej akcji ratunkowej z lądu przy użyciu co najmniej 2 wybranych rodzajów sprzętu ratowniczego wraz z uzasadnieniem wyboru;

4. Symulowane akcje BLS i WBLS - dorosły, dziecko, niemowlę;

5. Zademonstrowanie działań pierwszej pomocy;
• wstępna ocena stanu osoby poszkodowanej;
• postępowanie z osobą poszkodowaną podczas zdarzeń; wstrząs, zadławienie, hipotermia, drgawki, obrażenia kręgosłupa i głowy, użądlenia, ukąszenia, ugryzienia, opieka rekonwalescencyjna.

Właśnie czytam w dzisiejszej prasie, że progi zwalniające tzw. "leżący policjanci" zaczną znikać z ulic pomorskich miast, gdyż mają mnóstwo wad. Powodują duży hałas i drgania samochodu, a w niektórych autach, nawet przy wolnej jeździe niszczy się podwozie.

Zamiast progów zwalniających pojawią się specjalne progi wyspowe.
Są one znacznie łagodniejsze dla samochodów. Jeździ się po nich płynie, nie ryzykując, że zahaczy się o nie podwoziem.

Czytając tekst, stanęły mi przed oczami progi zwalniające znajdujące się w pobliżu klimontowskiego stadionu. Wysokie, toporne, prymitywne, zatrzymujące wodę, aż strach na taki wjechać.
Zresztą jeden z nich jest systematycznie omijany. Kto wykonał i kto odebrał takiego knota? W marcu ub. roku progi - buble zostały tu opisane, nie zostawiono na nich suchej nitki. Minęło półtora roku, i co?

W kampanii wyborczej warto byłoby rozliczyć odpowiedzialnych za tę inwestycję.

W przytoczonym przeze mnie Rozporządzeniu (pierwszy post tego tematu), można znaleźć wszystko. Zarówno progi zwalniające U-16, progi podrzutowe U-17, jak też progi wyspowe. Każdy z ww. jest tam bardzo dokładnie opisany. Znajdziemy tu m. in. kształty i wymiary progu zwalniającego w poprzecznym przekroju jezdni, zasady rozmieszczania, wielkości liter i cyfr do oznaczania, kolorystykę stosowanych znaków, kąty spadków dróg, promienie łuków zakrętów i wiele innych danych, które jasno stanowią jak to powinno być wykonane zgodnie z prawem i obowiązującymi przepisami.

Postanowiłem raz jeszcze zajrzeć do tego rozporządzenia i oto co znalazłem ciekawego w załączniku nr 4, w punkcie 8.1 (strona 424, druk oryginalny Rozporządzenia):

Progi zwalniające nie mogą być umieszczane bliżej niż:
- 40 m od skrzyżowania ulic lub dróg,

Zarówno próg od strony dworca PKS (obok Orlika) jak też drugi przy ulicy Reymontowskiej, doskonale to pokazują, że odległość jest dużo mniejsza niż 40 m od sąsiadujących z progami skrzyżowań.
To kolejny przykład, który pokazuje jakim knotem jest ta inwestycja.

CENZURA!!!!!!!!!!!

----------

[Nie cenzura, moderacja - mod.]